اشعار

غـار حـرا دلتـنگ شبهـای تو مانده            در حسرت یک بوسه از پای تو مانده

رفتی ولی در قلبهای دشمن و دوست            آن چهـره و لبخـند زیـبای تو مانـده

هر چند نشنـیدند یک عـدّه صـدایت            در آسـمـان شـهــر آوای تـو مـانـده

بـر روی پـیـشـانـی ایــتـام مـدیـنــه            مثل هـمـیـشه جای لبـهای تو مـانده

نـور عـلی، نـور دل غمگـین زهـرا            در ظلمت این قوم زهرای تو مانده

رفتی بـرایش نـاله مانده، درد مانده            رفتی علی در بین صد نامرد مانده

رفتی و دست مهربانت رفت در خاک            رفتی و از داغت عزادارند افـلاک

با خویش بردی آن نگاه مهربان را            آن رحمت جاری و پاک و بیکران را

رفـتی ولی بـوی تو را دارد مـدینه            ابری شده از غـصه می بارد مدیـنه

یک عمر در راه خدا سختی کشیدی            رفتی ولی از امتـت خـیـری ندیدی

قرآن صدایت می‌زند برگرد احـمـد            آیـات رحـمـن غـرق ذکـر یا محـمد

برگـرد آیـات خـدا بی‌تـو غــریـبـنـد            آیـات نـور و انّـمـا بی‌تـو غـریـبـنـد

آقا تو رفتی بیت الأحزان را ندیدی            سینه زدن بر خاک سوزان را ندیدی

رفتی نـدیـدی نالـه‌های دخـتـرت را            خون گریه‌ها و ربّـنـای دخـترت را

رفتی ندیدی بعد تو حرمت شکستند            دستان حـیـدر را میان کـوچه بستند

رفتی سفارشهای تو روی زمین ماند            بعد از تو زهرا و امیرالمومنین ماند

بعد از علی تنها و بی یاور حسن شد            خونین جگر خونین دهن خونین کفن شد

رفـتـی نـدیـدی مـاجـرای کـربلا را            رفتی نـدیـدی پـیـکـر در بـوریـا را

در کربلا اجر رسالت اینچـنین بود            جسم حسینت پاره پاره بر زمین بود

بی اعتـنـا از گریه زیـنب گـذشـتـند            از روی جسمش با سم مرکب گذشتند

اینجا میان روضه‌ها زینب قـدم زد            آتش به جـان شعرهای محـتـشم زد

این کشته افـتاده بی‌سر حسین است            این که نمانده از تنش پیکر حسین است

این که سپـاهی ریخـتـه روی تن او            این شاه بی‌سردار و بی‌لشکر حسین است

این خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب است            حـالا اسیـر شعـلـه‌ها و آفـتاب است

این پیکری که زینت دوش نبی بود            حالا تـمـام پـیکـرش شد خـاک آلود

اسلام، تا پیـمبـر اعـظـم رسیـدن است            بعد از رسول بار ولایت کشیدن است

بعد از نبی، هنوز تنش مانده بر زمین            نـوبت به آه و نـالۀ زهـرا شنیدن است

بِاللَّه قسم که باورمان شد پس از نـبـی            لب بستن و نشستن و غربت چشیدن است

ایـنـهـا کــلام آخــرِ آقـاسـت بـا عـلــی            تنهـا ره امـام به خـلوت خـزیدن است

اهـل نـفـاق بر حَـرَمت حـمله می‌بـرند            وز دربِ خانه شعله به هر سو کشیدن است

وقتی که دست قدرتِ تو بسته می‌شود            تکـلیـف فـاطمه پـیِ مولا دویدن است

آری سـکـوتِ تو ... وَ فـریـاد فـاطمه            تـنهـا رهِ بـه دادِ ولایت رسـیـدن است

سیلی اگر زدند به زهرا، صبور باش            روی کـبـودِ او سنـدِ ظلـم، دیـدن است

مـردم دوبـاره جـاهـلـیت را رقـم زنند            یعنی مسیرشان ز علی دل بریدن است

حقِّ ترا سقـیفه گَران، غصب می‌کـنند            باطل هماره در پی مَسنَد گزیدن است

شورائیان به محضِ رسیدن به قصدِ خود            انکار می‌کنند، که این حق ندیدن است

اول فـدایـیِ رهـتـان محـسـنِ شـماست            رسمِ ستم، ز شاخۀ گُل، غنچه چیدن است

خانه نشینیِ تو، به محرابِ خون کِشد            سهمِ حسن ز زهرِ جفا، سر کشیدن است

بعد از حسن،که پاره جگر، کشته می‌شود            سهمِ حسینِ من بخدا، سر بریدن است

جـز راه قـتـلـگاه دگر راه چاره نیست            یعنی نصیب زینب من قد خمیدن است

روزی که قـلبم داغ دار مـادرم بود            بابا دلم خوش بود دستت بر سرم بود

بابا دلم خوش بود هـستی در بر من            هستی همیـشه هم پـدرهم مـادر من

هـجـده بـهـار زنـدگـانـی‌ام تو بودی            آری رسـول مهـربـانـی‌ام تو بـودی

از ماه و خورشید و ستاره رو گرفتم            من سـال ها با بودن تو خـو گـرفـتم

مهـمان هـر روز سـرایم، نـازنـیـنـم            بـاور نمی‌کـردم که داغت را ببـیـنم

من ماندم و یک کوه غم با بی‌قراری            بـاور نمی‌کـردم که تـنهـایم گـذاری

سنگ صبور فاطمه، ای چاره سازم            فکری نکردی باغم وغصه چه سازم

بی‌مادری کافی نبود ای جان هستی؟            بارفـتنت یک باره قـلبم را شکستی

رفـتی یتـیـمی شد نصیب دخـتـر تو            مشکی به تن کرد دختر غم پرور تو

مـا مـدتـی بـابـا عـزادار تـو بـودیـم            در حسرت یک بار دیدار تو بودیم

اما نمی‌دانـم چرا مـاتـم عـوض شد            تو رفتی و دیگر مدینه هم عوض شد

بعد از تو حال و روز ما زار و حزین شد            بعد از تو دیگر مرتضی خانه نشین شد

روزی چهل بی‌بند وبار از ره رسیدند            با بی‌حـیایی خانه را آتـش کـشیـدند

گستاخی از روی عداوت حرف بد زد            تا بر در خـانه رسیـد و بـا لگـد زد

بیـن در و دیـوار من افـتـادم آن جـا            در راه دین شش ماهه ام را دادم آن جا

افـتادم و دیـدم که پهلـویم شـکـستـه            دیدم به سیـنـه میـخ داغ در نـشسته

دیدم که طفـلـم بین آتش جـیغ میـزد            قـنـفذ به دستم با غـلاف تـیـغ میـزد

از شـدت درد کـمـر دیـگـر نگـویـم            از کوچه و دست عمر دیگر نگویم

بعد از تو کار مرتضی دربه دری شد            زهرای تو سه ماه و اندی بستری شد

دو چشم بی رمق وا کن پدر جان            غـم مـا را تـمـاشـا کـن پـدر جـان

هـمه پشت و پـنـاه مـا تو هـسـتـی            نظـر بر حال زهـرا کن پدر جان

*********************

کــنـار بـسـتـرت احـیــا بـگــیــرم            مــیــان وادی غــم هــا بــمــیــرم

پدر جان تو دعایت مستجاب است            دعـا کـن زود بـعـد از تو بـمـیرم

*********************

کـــنـــد آه دل تــــو بـــی قـــرارم            به روی صورتت صورت گذارم

خودت گـفـتی که حـورای بهـشتم            تــوان ضــربــۀ ســیــلــی نــدارم

*********************

پس از تو صبـر زهـرا سر بـیاید            زمـان غــربـت حــیــدر بــیــایــد

پـس از تو خـانـه‌ام آتـش بـگـیـرد            صـدای مـن ز پـشـت در بـیــایــد

*********************

کـشـد آتـش بــه دور من زبــانــه            زنــم نــالــه بـه زیـر تــازیــانــه

بـیـا بـابـا که زهـرا بی پـسـر شد            مـیــان ایـن در و دیــوار خــانــه

حوادثـی‌ست کـه قلـب مدینـه می‌لرزد            مدینه چون دل امّت بـه سینه می‌لرزد

سپاه شب، شده مست تصرّف خورشید            نسیم، شعله شد و در فضا شراره کشید

تمـام وسعت ملک خـدا شبِ تار است            چه روی داده که خورشید هم عزادار است؟

ز کـوه و دشت و بیابـان خدا‌خدا شنوم            ز جنّ و انس و ملَک «وامحمّدا» شنوم

اجـل دریــده گریبـان و اشـک افـشاند            امیـن وحـی خداونـد، نوحـه می‌خواند

پیام می‌رسد از خشت‌خشت خانۀ وحی            که منقطع شده از آسمـان ترانـۀ وحی

برون خانه اجل گشته گرم اذن دخول            درون خانه چکد خون‌دل ز چشم بتول

الا الا مـلـک الــمــوت! مـاتـم آوردی            ز آسمان به زمین یک جهان غم آوردی

ز دیدن رخ تو گشته رنگ فاطمه زرد            چه سخت حلقه به در می‌زنی، نزن! برگرد!

چگونه می‌کنی ای پیک مرگ دق‌الباب؟            که آسمان به سر خاکیان شده است خراب

بـرو بـه سینـۀ حیدر شـرر نزن دیگر            به جان فاطمه سوگنـد! در نـزن دیگر

عقب بـایست! بگیر احترام ایـن در را            بـرو یـتـیــم مکـن دختــر پـیـمـبــر را

برو که طعنه بر این باب، دیو و دد نزند            بـه بـاب خانـۀ تـوحـید، کس لگـد نزند

محـمّــد و علـی و فـاطمـه کنـار هم‌اند            تو ایستاده و ایـن هـرسه اشکبار هم‌اند

نبی ز خون دل خویش چهره می‌شوید            درون خانـۀ در بستــه بـا علـی گویـد:

که یا علـی بنشیـن با تو راز دارم من            به سینه شعلـۀ ‌سـوز و گـداز دارم من

پس از رسول، مقامت ز کینه غصب شود            فـراز منبـر مـن دشمن تـو نصب شود

خدای، امر به صبرت کند در این اندوه            جواب داد علی: من مقاومم چـون کوه

دوباره گفت پیمبـر کـه ای امـام مبـین            شوی به شهر مدینه غریب و خانه‌نشین

فلک ز غـربت تـو آه می‌کشـد ز نهـاد            به بـاب خانـه‌ات آتـش زنـنـد از بیـداد

جـواب داد: همانـا بـه صبـر می‌کوشم            به حفظ دین خود این جام زهر می‌نوشم

رسول گفت چو کردی تحمل آن همه را            به پیش چشم تو سیلی زنند فاطـمه را

تو ایستـاده و بـا چشـم خود نگـاه کنی            درون سینۀ خود حبس سوز و آه کنی

در آن میانه علی سخت در خروش آمد            کشید ناله و خون در دلش به جوش آمد

اگرچه بود وجودش پُر از شرارۀ خشم            به روی فاطمه چشمی گشود و گفت به چشم!

الا رسول خدا خـون به سینه‌ام جوشید            که گفـته‌هات همـه جامـۀ عمـل پوشید

دری که بود به دارالزیاره‌ات مشهور            دری که گرد از آن می‌زدود گیسوی حور

دری که بـود پر از بوسه‌های جبراییل            دری که حرمت از آن می‌گرفت عزراییل

دری که نور فشاند به چشم عرش علا            ببیـن چگونه از آن دود مـی‌رود بــالا

به باغ وحی، خزان دست باغبان را بست            که چیده گشت از آن میوه و درخت شکست

چه نـنگ‌هـا که خریـدنـد یـا رسول‌الله            ز عـتـرت تـو بُـریـدنــد یـا رسـول‌الله

چــو امـتـت طلبـیــدنـد حُـب دنـیــا را            بـرای غصب خلافت زدنـد زهـرا را

قسم به عزّت قرآن! قسم به ذات خدا!            سر حسیـن تـو روز سقیفه گشـت جدا

چـه تیرهـا همـه از چلۀ سقیفه شتافت            گلوی اصغر و قلب حسین؛ هر دو شکافت

سقـیفـه از حـرم کربــلا شـراره کشیـد            ز گـوش دخترکان تـو گوشواره کشید

سقیفـه کـرد تــن عتـرت تـو را نـیلـی            سقیفـه فاطمه‌هـا را دوبـاره زد سیـلـی

همین که حق وصی تو غصب شد به ملا            سر حسین، جدا شد به دشت کرب‌وبلا

سقیفه آتش سوزان به قلب میثم ریخت            نه قلب میثم بلکه به جان عـالم ریخت

بوی غم می‌آید از شهر رسول            بـوی اشک حـیـدر و آه بـتـول

آسمـانی ها همه دل بی شکـیب            بر لب شـیـر خـدا امـن یـجـیب

لحـظه ها لبـریز از دل واپـسی            فـاطمـه گریان ز داغ بـی‌کسی

می‌چکد بر گونه‌ها با صد محن            دانه دانه اشک از چـشم حـسن

غم گرفته زین مصیبت عالمین            بغض کرده گوشۀ خانه حسین

در میان حجره‌ای غـرق ملال            آیـه‌های اشک می‌خـواند بـلال

لحظه‌های آخـر پیـغـمـبر است            روح هستی در میان بستر است

با دلی محزون به حال احتضار            چـشم های خـستۀ او اشک بـار

اشک او از بی‌کسی حیدر است            قصۀ نامردی و میـخ در است

گـوشه‌ای گـرم نـیـایش با خـدا            می‌بـرد بـالا عـلـی دست دعــا

اهل بیت خویش را با اشک و آه            در وداع آخـریـن دارد نــگــاه

گاه گوید با علی از غسل و قبر            درد دل با چاه و مظلومی و صبر

گاه گوید با غم و درد و محـن            غم مخور هستی من زهرای من

بعد من حامی دست حق شوی            اولین کس تو به من ملحق شوی

بعد من اجر رسالت هیزم است            هستی‌ام در آتش نامـردم است

اشک او تصویری از حق نمک            در میان کوچه‌ها غصب فدک

آسمان را رنگ نیـلی می‌زنـند            بین کوچه بر تو سیـلی می‌زنند

قطره قطره اشک او دارد سخن            از دل و لب های پُر خون حسن

در نگـاه آخرش راز مگـوست            حرف ها از بوسه زیر گلوست

آسـمـان مـدیـنـه غـمـبـار است            شهر، آشوب و کار دشوار است

بعد از این مکر و حیله بسیار است            چشم های عـلی گهـربـار است

رنگ زهـرا شبیه دیـوار است

یک منادی به کوچـه راه افتاد            خـبـر از رحـلـت نـبـی مـی‌داد

آه از بـــی کـــرانـــۀ بـــیـــداد            مـرتـضی مانـده بود بی امـداد

وای از رهبری که بی‌یار است

یک طرف پـیکـر نـبـی بر جا            آن طرف تر سقـیـفـه‌ای بـر پـا

مرگ بر آن نشست و آن شورا            که شده حـاصلـش غـریـبیِ مـا

امت مـصـطـفی عـزادار است

غسل و کفن نبی حکایت داشت            علی از غربتش روایت داشت

خـصـم داعـیــۀ ولایـت داشـت            فـاطـمه از عدو شکایت داشت

نعش خیـرالبشر در آزار است

بر زمین پـیـکـر پـیـامبر است            آب غسل و کفن هنوز تر است

صحبت هیزم و هجوم و در است            یاس را فصلِ برگ و بار و بَر است

سینۀ گُل چه جای مسمار است

اَبَـتـاه این چه وقـت رفـتن بود            ای پـدر فـصـلِ یـاریِ من بود

غـنـچـه‌ام را گـهِ رسـیـدن بـود            دورِ یـاسِ تو پُر ز دشمـن بود

گـوئـیـا دور دور کـفـار اسـت

رفـتـی ای طـالـعِ سـپـیـدۀ مـن            قـبـلـه‌ات قــامـت کـشـیـدۀ مـن

رفتی ای خاک تو به دیـدۀ من            تـا نـبــیـنـی قــد خــمـیــدۀ مـن

داغ مـن داغ آل اطـهـار اسـت

من کـه گـفـتـم بـدونِ مـادر نَـه            زنــدگـی دور از پـیـمـبــر نـه

دیــدنِ بـی کـسـیِّ حـــیــدر نـه            مُـردن آری، خـزان رهـبـر نه

بر سرم آمد آنچه دشوار است

چونکه دین تو بی حـبیب شود            چه کسی بر عـلی مجیب شود

تـو نـبـیـنـی حسن غـریب شود            و حـسـیـنـت شـبـیه سیب شود

طشت و گودال و تل چه خونبار است

تو نـبـیـنـی سری بـریـده شـود            و رگ حـنـجـری دریـده شـود

نور چشمت به خون طپیده شود            زیـنـبت مثل من خـمـیـده شود

شأن عصمت مگر به بازار است

این مدیـنه چه‌ها به خود بـیـنـد            کـاروان تـو را به خـود بـیـنـد

رجعت از کـربـلا به خود بیند            پـیـرهـن پـاره را به خود بیـند

آسـمـان مـدیـنـه غـمـبـار است

رفـتي و بي تو راحـتي از ما گريخـته            شادي ز قـلـب فـاطـمـه بـابـا گريخـتـه
امّت دگـر ز خـانـه مـا پـا کـشـيـده‌انـد            چندان که خـنده از لب زهـرا گريخته

وضع مدينه هم ز خيانت عوض شده است            آن عطر مهر و عاطفه زين جا گريخته
زخـم زبـان زنند به ما جـاي تـسـلـيت            از ايـن گـروه روح تــسـلا گـريـخـتـه

همسايگان ز گـريه مرا سرزنش کنند            شـادي ز ما و رحـم از اين ها گريخته
حتي بِـلال هـم به عـلـي سـر نمی‌زنـد            او هم ز سـوء واقـعـه گـويـا گريخـتـه

زهجران تو اشک من روان شد            زبـان درد مـن آه و فــغــان شـد

تو رفتی و پس از تو ای پدرجان            عـلـی تنهـاتـرین مرد جهـان شد

******************

الا ای قـــبـــلــه گــاه آرزویــــم            نـشسته بغـض داغت در گـلـویم

اگرچه چشم خود را بسته‌ای باز            تـبـسّـم مـی‌کـنـی بـابـا بـه رویـم

******************

پری بشکسته چون پروانه دارم            چو شـمـعـم گـریـۀ مستـانه دارم

برای گـریـه از هـجـران رویت            میـان بیت الاحـزان خـانـه دارم

******************

فــتــاده نــالـه‌ای در بـنــد بـنــدم            ز هـجـران تـو بـابـا دردمــنــدم

شب و روزم شده با گریه همراه            دگـرتـا آخــر عــمــرم نـخــنـدم

******************

پس از تو مانده‌ام با اشک دیـده            ز بـار هـجـر تو پـشـتـم خـمیـده

برای تـسلیـت گـفـتـن بـه زهـرا            به جای دسته گـل هـیزم رسیده

******************

نـشستـه بود تـنها گـریه می‌کرد            غـریـبـانـه خـدایـا گریه می‌کرد

کــنـار بـسـتــر پـاک پــیــمـبــر            چه مظلومانه زهرا گریه می‌کرد

کار و بار دو جهان ریخت بهم غوغا شد             چشم زهـرا و عـلی بعدِ شما دریا شد

رفتی و خنده به کاشانۀ تو گشت حرام            رختِ مشکیِ یتـیـمی به تن زهـرا شد

عهد و پیمان غدیرت به فراموشی رفت            حُکـم بر خـانه نـشینیِ عـلی امضا شد

بعدِ تو حرمت کـاشانۀ حـق حفـظ نشد            پـای اولاد حـرامی به حـریمت وا شد

دخترت پشتِ در و... آتش و دود و مسمار            خوب فرمانِ مودت به خـدا اجـرا شـد

خـبـر پر زدن فاطمه حـیـدر را کشت            چند باری به زمین خورد علی تا پا شد

روضه‌ها هست، بمانند... ولی عاشورا            تشنه لب شاه غریبی که تک و تنها شد

زینتِ دوش شما بود ولی کـرب و بلا            منزلش خار و خس بادیه و صحرا شد

خاتـمش را ته گـودال به دشمن بخشید            بار دیگر به خدا جود و سخا معـنا شد

کاش انگشتری‌اش تنگ نبود...اما بود            عـاقـبت نـیـمـۀ سـبـابـۀ او پـیـدا شـد؟!

داد زد زینب کبری: به روی سینه نرو            گوش نحـسش نشنید و قـد مـادر تا شد

سر او تا که جدا شد زره‌اش را بردند            زره‌اش هیچ... سرِ پیرهـنش دعوا شد

اجرِ پیـغـمـبری‌ات بود که مردم دادند            ظلم هایی که پس از تو به ذَوِی‌القُربی شد

اگـر چه پـیـر اگـر چه خـمیـده‌ام بابا            دوباره بر سر خـاکـت رسیده‌ام بابا

رسیده‌ام که بگویم چه آمده به سرم            رسیـده‌ام که بگـویـم چه دیـده‌ام بابا

ببین که پـیرتر از روز قـبل آمده‌ام            نفس نفـس ز فـراغت چکـیده‌ام بابا

بخوان ز چشم کبودم که چند روزی هست            که روی دخـتـر خود را ندیده‌ام بابا

از آن زمان که به دنبال مرتضی در خون            مـیـان مـردم شـهـرت دویـده‌ام بـابا

ببین که زخم جسارت نشسته بر رویم            ببین که طعم حرارت چـشیده‌ام بابا

دلـم هـوای تو و یـاد محـسنـم کرده            مـرا بـبـر به کـنـارت بـریـده‌ام بـابا

تو را ملول و پریشان و خسته می‌بینم            کنار بـستر خود دل شکـسته می‌بـیـنم

به دوش توست پس ازمن رسالتی سنگین            چرا وجود تو را سخت خسته می‌بینم

تو نور چشم منی، دخترم! تو را چون ماه            میان هاله ای از غـم، نـشسته می‌بـینم

بهارباغ من! ای عمر تو چو گل کوتاه            کتاب عـمـر تو را زود بسته می‌بیـنم

اگرچه غرق غمی، چون غمت غم دین است            تـمام عـمـر کمت راخـجـسته می‌بـینم

هرآنچه راکه پس ازاین وداع خواهی دید            ز پشت دیدۀ در خـون نشسته می‌بینم

میان دود و شـرار و هجـوم اهل ستم            تو را صنـوبر پهـلـو شکـسته می‌بینم

تمام جان «وفائی» ز ناله پُرشده است            که بند بـند دلش را گسـسته می‌بـیـنـم

 گرفته بوی شهادت شب وفاتش را            بیا مرور کن ای اشک خاطراتش را

مورخان بنـوشتـند با سرشک یتـیـم            هجوم درد به سر تا سر حیاتش را

سه سال شعب ابیطالب و شکنجه و ظلم            چقدر مرگ خدیجه فـسرد ذاتش را

چه سنگ ها که بر آیینۀ وجودش خورد            چه طعنه ها که ابوجهل زد صفاتش را

برای غارت جانش قریش خنجر بست            ولی خدای علی خواسته نجاتش را

دلش چو ماه شکست و دو نیم شد اما            ندیـد سبـزیِ بـاران مـعـجـزاتش را

حرا شروع رسالت غـدیر خم پایان            ادا نـمــود تــمـامـیِّ واجـبــاتـش را

و بعد غیر علی هر که رفت در محراب            شنید نعـرهٔ لا تـقـربوا الصلاتش را

یا رب چرا خلق جهان را سینه چاک است           گویا تن پـاک پیـمـبـر زیر خاک است

از حضرت روح الامین شهپر شکسته           گـرد یـتـیـمـی بر رخ زهـرا نـشـسـتـه

چون مرغ شب سبطین احمد در فغانند           دریا صفت از دیده گوهـر می فـشانـند

روز جهان از این مصیبت چون گشته شب           عرش علا لرزان بود چون قلب زینب

رنگ شفق از این مصیبت نیلگون شد           خورشید و مه را دیدگان دریای خون شد

اندر فلک افلاکیان را بال و پر سوخت           از هجر و غم زهرای اطهر را جگر سوخت

سیفی چه گوید در غم و سوگ و عزایش           واحـسرتا صاحب عـزا باشد خـدایـش

ای امـت رسـول، قـیـامت به پـا کـنـید            لبـریـز، جـام دیده ز اشک عـزا کـنـید

در مـاتـم پـیـمـبـر و تـنـهـایــی عــلـی            باید برای حـضـرت زهـرا دعـا کـنید

داغ پیغمبر است و بلایی‌ست بس عظیم

حیدر غــریب گشتـه و زهـرا شده یـتـیم

خـتم رسل به سوی جـنان می‌کند سفر            جان جـهـانیان ز جـهـان می‌کـند سفر

ریزید خون ز دیده که در آخـر صفر            کز پیکر وجود، روان می‌کـنـد سـفـر

دریای اشک، ملک خداوند سـرمد است

بــاور کنیــد روز عــزای مـحـمّـد است

جان جـهـان ز پـیـکـر هستی جدا شده            خاموش، شمع محـفـل نـورالهدی شده

ملک خداست غرق در اندوه و اضطراب            واویـلـتــا عــزای رســول خــدا شــده

عــالـم ز دود فـتـنـه سـیـه‌پـوش می‌شـود

حــقّ عــلـی و آل، فـرامــوش می‌شــود

بـاور کنید قامت حـیـدر خـمـیـده است            رنگ از عذار حضرت زهرا پریده است

بـاور کـنـید بغض حسن مانده در گلو            خونِ ‌دل حسین به صورت چکیده است

خورشید، رنگ باخته و روز، چون شب است

یک کربلا غم است که در قلب زینب است

سوگ رسول یا که غم بی‌نهایت است            یا نـقـشـۀ شکـستـن رکن هـدایت است

تیغ سقیفه گشته حمایل به دست خصم            او را هوای حمله به بیت ولایت است

امت پس از نـبـی ره طغـیـان گـرفـته‌اند

با دست فـتـنـه دامن شیـطـان گـرفـتـه‌اند

پیغمبری که دست دو عـالم به دامنش            با آن که آب غسل نخـشکـیده بر تنـش

آزرد بــاغ لالـه‌اش از نـیـش خـارهــا            دیدند حمله‌های خزان را به گـلـشنـش

اجـر رسـالـتـش چه قَـدَر ظـالـمـانـه بود

بـر دست دخـتـرش اثــر تـازیــانــه بود

مـردم درِ سـرای عـلـی را نـمی‌زنـنـد            جـز بـا لـگـد به بیـت ولا پـا نمی‌زنند

سلمان کجاست؟ بوذر و عمار کو؟ چرا            اینان سری به حجـرۀ زهـرا نمی‌زنند

دیگر مدینه داده ز کف شور و حـال را

کــس نــشــنـود صــدای اذان بـــلال را

ای آسمان بگرد و دل از غصه چاک کن            خود را نهان چو جسم پیمبر به خاک کن

دستی برون ز خاک کن ای خـتم انبیا            اشک غم حسین و حسن را تو پاک کن

بی‌تو جـهـان دچـار بـلایـی عـظـیـم شـد

بـردار سـر ز خـاک! که زهــرا یتـیم شد

افـتـاده پشت سر همه آیات ذوالجـلال            قرآن چو حرمت نـبـوی گشته پایـمال

اجـر نـبـی به کـشـتـن زهـرا ادا شـود            زهـرا زنـد به پـشت درِ خانه بـال‌بـال

حامی دین و یار ولی کـیـست؟ فـاطـمـه

اول شهـیـد راه عـلـی کـیـسـت؟ فـاطـمه

یارب! به اشک چشم علی، خون فاطمه            آن فاطمه که عرش خدا راست قـائمه

بیش از هزارسال، شب و روز و ماه و سال            دارد به این دعا همه شب شیعه زمزمه

بـا تـیـغ مـهـدی‌اش دل ما را صـفـا بـده

بـر سـیـنـۀ شـکــسـتـۀ زهـرا شـفــا بــده

اسـلام، سـرشـکـسـتـۀ اعـدا نـمی‌شـود            مِـهـر عـلـی بـرون ز دل مـا نمی‌شود

درمـان زخـم سیـنـۀ مجروح اهـل‌بیت            جـز با ظـهـور مهـدی زهـرا نمی‌شود

«میثم» هماره باشدش این ذکر بر زبان

عجّــل علـی ظهـورک یا صاحب‌الزمان

مـاتـم گـرفت حـال و هـوای مدیـنه را            پوشـیـد کعـبـه رخت عـزای مدینه را

خاکم به سر که دست اجل تیشه بر گرفت            وز پـا فـکـنـد نـخـل رسـای مدیـنه را

رکن علی شکست ز فـقـدان مصطفی            در بر گـرفت خـاک، صفای مدینه را

زین غم که در محاق نهان ماه یثرب است            ابـر عـزا گـرفـت فـضـای مـدیـنـه را

ای دل بیا چو«شاخۀ حنّانه» نـاله کن            بنگـر به ناله ارض و سمای مدینه را

آدم گریست تا که ملائک به روی دست            بـردنـد سوی سـدره هـمـای مدیـنه را

جسم نبی سه روز زمین ماند و آسمان            سـایـه فـکـنـد کـرب و بـلای مدینه را

بر بام بیت وحی برافراشت دست کفر            از دود درب خـانـه لـوای مـدیـنــه را

دردا که جای تسلیت از کین عدو شکست            آیـیــنــۀ رســول نــمـای مــدیــنــه را

دردا که دشمنـان جـلـوی چشم فـاطمه            بستـند دست عـقـده گـشـای مدیـنـه را

تسکین شود مگر، دل زهرا در این عزا            بسرود « رستگار» عـزای مـدینه را

مُلک وجود غرق در اندوه و در عزاست           آغاز صبح غربت زهرا و مرتضاست

قرآن عزا گرفته و عترت شده غریب           شهر مدینه را به جگر داغ مصطفاست

خون گریه کن مدینه! کز این ماتم عظیم           گر آسمان خراب شود بر سرت رواست

گـشتـنـد انبـیا همه چون فـاطـمه یتـیـم           زیـرا عـزای قـافـلـه سـالار انبـیـاست

خلقت چه لایق است که صاحب عزا شود           عالم عزا گرفته و صاحب عزا خداست

اهل ولا به هـوش که با رحـلـت نـبی           شـهـر مـدیـنـه یـکـسـره آبستن بلاست

قومی برای غصب خلافت شدند جمع           یا لَلعَجَب! وصی پیمبر، علی، کجاست

دار الولا محاصره، زهراست پشت در           دود وشراره بر فلک از بیت کبریاست

آتـش زدن به خـانـۀ ریـحـانـۀ رسـول           پاداش رنج های شب و روز مصطفاست

آزردن بـتـول پـس از رحـلـت رسـول           باللَّه قـسم شـروع جـنایـات کـربـلاست

از لحظه ای که غصب خلافت شد از علی           تا حـشـر حـقّ آل محـمد به زیر پاست

هرروز رأس شاه شهیدان به نوک نی           هرشب صدای نالۀ زهرا به گوش ماست

مـیـثـم! قــسـم بـه مـیـثـمِ آزادۀ عــلــی           آزادگـی ولایـت سـلــطـان اولــیـاسـت

ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها             حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها

در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان             قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها

بال رفتن تا حریمت را ندارد ایــن قلم             قاب قــوسینت کجا و مرغــک پندارها

طفل ابجدخوان توسلمان سیصدساله است             اســتوار مــکتــب ایــثار تــو عمّــارها

تانفس داریم وتاخورشیدمی تابد به خاک             دل به عشق بی زوالت می کنداقرارها

پای بوسی تو عزت داده ما را اینچنین             گل نباشد کس نمــی آید سراغ خــارها

کی روداز خاطرم یادت که درروزازل             کنده اند اسم تو را برسنگ دل حجارها

داغ تو در سینۀ ماهست چون خاک توأییم             لاله کی روییده درآغوش شوره زارها

گل که منسوب تو گردد رنگ وبویش میدهند             شاهد حرفم گلاب و شیشه ی عطارها

وقـت رزمت آنچـنـانی که میان کارزار             رو به تو آرند وقت خــستگی کرّارها

ای که باخون دلت پرورده ایی اسلام را             چشم واکن که نهالت داده اکنون بارها

سنگ می خوردی ومی گفتی که ایمان آورید             کس ندیده از رســولی اینچــین ایثارها

با عیادت از کسی که بارها آزرده ات             روح ایمان را دمیــدی بـر دل بیمارها

خم به ابرویت نیاوردی دراین بیست وسه سال             بر سرت گرچه بلاباریدچون رگبارها

رفتی وداغ توپشت دین رحمت راشکست             جان به لب شدازغمت شهرت مدینه بارها

تاکه چشمت بسته شده ای قافله سالارعشق             رم نمودند عده ای و پاره شد افسارها

آنقدرگویم پس ازتومیخ درهم خون گریست             ناله ها برخواست بعدت ازدرودیوارها